Ter verdediging van mezelf: ik heb ondertussen een marathon was en plas gerealiseerd en tussen de soep en de patatten en de pogingen om de peuterpuberteit te relativeren toch een gaatje gemaakt om het volgende tot uitvoering te brengen:
1. De poezebeesten mogen vrij en blij den hof (en die van de buren) onveilig gaan maken. Dat lijkt misschien belachelijk maar ten huize 'mankeduizendpoot' was dat een mega overwinning op het aangeprate schuldgevoel van de verder fantastische echtgenoot. Wij hebben namelijk een gigantische angst dat onze lieverds zullen worden doodgereden of in de velden tot moes worden gemalen ... Na 7 jaren van ongelukkige blikken van ons Basje ben ik tot actie overgegaan en heb de poort naar het kattenparadijs geopend. (gewoon de tuindeur dus maar dat klinkt te min voor het geluk dat er voor ons poezebeest mee gepaard gaat) Tot mijn grote geluk (en tegen alle verwachtingen van de wederhelft in) komt onze tijger braafjes weer naar huis na een verkenningstocht in zijn nieuwe speeltuin ... en genieten dat hij doet.
Omdat ik niet verwacht dat u mij zomaar op mijn woord gelooft , ziehier de bewijsstukken:
Ondertussen heb ik wel de duidelijke boodschap meegekregen dat het mij ten strengste verboden wordt te jammeren als op een of andere ongelukkige dag onze Bas niet terug huiswaarts keert. Ik verban die gedachte dus naar een zeer zeer zeer verre toekomst en hoe onrealistisch het ook mag wezen eigenlijk stiekum zelfs naar nooit... En ik hou de uitspraak van de schoonmama in gedachten: "Het beestje zal tenminste gelukkig geweest zijn" ... Maar dat zijn donkere zorgen voor veel veel veel later (en hopelijk nooit dus)
2. Er werd druk weg en weer gerend om allerlei paperassen in orde te brengen in verband met de verandering van werk, het aanvragen van een nieuwe containerparkkaart, het uitdelen van de veel te veel asperges die de groentenboer mij op de markt kado deed, enzoverder enzovoort.
En tijdens de trip naar het stadshuis nam ik het wijze besluit over te gaan tot de aanschaf van een 'groencontainer': sinds het groenafval niet meer wekelijks op het veldje achter de kerk mag gedropt worden, groeide hier stillaan een probleem. Vermits wij onze containerparkkaart verloren waren (vandaar de aanvraag van een nieuwe dus) bleef het afgemaaide gras liggen op een hoopje dat steeds belachelijkere proporties begon aan te nemen en vermits ik dus niet het groene wonder ben dat ik hoopte te zijn, is zelfs een degelijke composthoop aan mij verloren ...
Eind juni komen ze hem brengen en zal ik hem met veel vreugde vullen ... alweer een stap vooruit in den hof! (En de vuilniszak kan op dieet wat mij ook blijdschap brengt)
3. Bij het masterplan horen kleurige bloempotten (als ik dan het planten zodaning verpruts dat er geen bloem te bespeuren valt, heb ik toch wat vrolijkheid in den hof)
Er bleek bij nader onderzoek echter een probleempje: de bloempotten/bakken van mijn dromen waren stinkend duur : 150 euro voor een middelgrote bloempot dat trekt onze bruinen niet !!! Ze waren wel schoon enzo maar mijn budget was niet in dezelfde stijl berekend - er moeten namelijk nogal veel bloempotten ingepast worden in het masterplan...
En vaneigens voldeed geen enkele andere (lees betaalbare) bloempot nog aan de norm van schoonheid die ik daarna had opgelegd voor bloempotten.
MAAR ... toen kreeg ik plots een schenking van mamalief... Voor wie nu denkt dat mijn moeder zo zot is dat ze mijn een reeks overdure bloempotten kado gaat doen: helaas pindakaas ik moet u teleurstellen.
Mijn moeder had wel nog een lot afgedankte bloempotten staan die ik mocht meenemen ...
... en een spuitbus later staan er al enkele 'gepimpte' exemplaren te pronken in den hof !
Andere kleuren volgen bij beter weer op een thuisdagje ;)
En als ze allemaal klaar zijn, kan ik gaan planten ... spannend. Heb alvast een zakje radijszaad in huis gehaald vermits dat poepsimpel te kweken zou zijn en de zoon zooooooooooo graag wil helpen ...
Voorlopig ben ik dus toch een klein beetje trots op mijzelven dat er al 'iets' vooruitgang geboekt is.
